29 Μαρτίου 2015

Με Βίαια Χαμόγελα - Μια Κυνική Επανοικειοποίηση της Αισιοδοξίας

Ποιό είναι το αποτέλεσμα, όταν μετά από την εντονότερη έξαψη του νεοφιλελευθερισμού, προσφέρεις στις μάζες μια λειψή ψευδαίσθηση σωτηρίας? Αφενός ένας όχλος σοσιαλδημοκρατικών ζόμπι, διαθετειμένος να υπερασπιστεί την εφήμερη υπόνοια βόλεψης που του πέταξες σαν ψαροκόκκαλο απέναντι σε όσους σε αμφισβητούν και αφαιτέρου 20 φυλακισμένοι, στη πλειοψηφία τους πολιτικοί κρατούμενοι που έχουν αποδείξει με το παραπάνω την αγωνιστική τους προθυμία, να διατηρούν απεργία πείνας μέχρι θανάτου και έχοντας για αιτήματα τα υποτιθέμενα προ πολλού κεκτημένα. Τί το αισιόδοξο λοιπόν θα μπορούσε κανείς να βρει σ'ένα χωροχρόνο, όπου η διεκδίκηση θεωρείται πλέον φετιχισμός και η ολοκληρωτική επιστροφή της ανάθεσης κυριεύει μυαλά? Απολύτως τίποτα, αν όταν μιλάμε για αισιοδοξία, εννοούμε μια ανάλαφρη αντιμετώπιση της επικαιρότητας που θα ζήλευε και ψηφοφόρος τηλεπαρουσιαστών. Η κυνική αισιοδοξία όμως, δεν κρύβεται πίσω από άνευ όρων ατάκες του τύπου ''χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε'', ως συγκατάθεση στις εξουσιαστικές και κοινωνικές συμβάσεις... Η παρουσία της προϋποθέτει τη συνολικότερη αγωνιστική αντίληψη και αποτελεί έναν από τους αμυντικούς μηχανισμούς της. Ήταν, είναι και θα είναι κινητήριος δύναμη για το αέναο πρόταγμα, καθώς και η πιο επώδυνη απάντηση για τον σαδισμό κάθε εξουσίας, που στοχεύει να πλήξει το ηθικό όσων θεωρεί ότι την απειλούν. Στην εποχή που η ελπίδα καταντά ψηφοθηρικό τυράκι, η επανακτησή της από όσους και όσες πραγματικά ανήκει γίνεται καθήκον. Πάνω σε αυτή τη λογική είναι γραμμένο και το κομμάτι ''Με Βίαια Χαμόγελα'', ως απόπειρα αποτύπωσης του μαχητικού οπτιμισμού από τα κάτω.






Από στιχουργικής σκοπιάς το πρώτο κουπλέ, διατυπωμένο σε Β' ενικό πρόσωπο, αναφέρεται σε ένα εν δυνάμει εξεγερσιακό υποκείμενο και ανάμεσα στις προστριβές της καθημερινότητας, περιγράφει μεν μια πρωτόλεια αυτογνωσία πάνω στη καταπάτηση των ''θέλω'', που όμως συνοδεύεται με άγνοια ως προς τα ''μπορώ'' της υποστασής του. Αν και αυτή η κατάσταση χρήζει έκτακτης απεμπλοκής, η ελλειπής γνώση πάνω στο τι ακριβώς φταίει έχει ήδη καταστήσει την απεμπλοκή αυτή άγνωστο σενάριο. Στον αντίποδα, το ρεφραίν διατυπώνεται σε Α' πληθυντικό παραθέτωντας μπροστά το ''Εμείς'' και ενσαρκώνει μια ξαφνική στιγμή συνειδησιακής αφύπνισης, κατά τη διάρκεια της οποίας όλα γίνονται ξεκάθαρα. Οι επαναλαμβανόμενες αντιθέσεις γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στους δύο κόσμους, μεταφράζοντας τη κάθε έννοια με τη σημασία που της δίνεται σε κινηματική διάσταση. Έτσι, η τακτική ανία καθορίζεται ως το καλοδομημένο υπάρχον και τα πολύχρωμα μαύρα ως πολυμορφία ιδιοσυγκρασιών. Οι λαμπερές σκιές,γίνονται αντιστοιχία των εξεγερσιακών προσωπογραφιών και το πάντα της στιγμής, αναδεικνύει τη βαρύτητα του αυθορμητισμού. Το γεγονός ότι η λύση στο πολύπλοκο πρόβλημα του υποκειμένου όχι μόνο έχει βρεθεί στα παραπάνω αλλά και προβάλλεται οργανωμένα μπροστά του, οφείλεται στη κοινή ανάγκη για χειραφέτηση που τελικά έχει με αρκετά παρόμοια άτομα, αλλά και στις παρόμοιες ανησυχίες με αυτά. Εκεί εν τέλει, αισθάνεται ολοκλήρωση και υποδέχεται την αμετάκλητη μεταστροφή, που συμβολίζει η αλλάγή της ρίμας στο τελευταίο τετράστιχο.






Hasmody

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου