Ο Carl McCoy ήταν από την αρχή η κεντρική φιγούρα του συγκροτήματος. Αυτός όρισε την θεματολογία και την εμφάνιση τους, βρήκε το όνομα, έγραφε όλους τους στοίχους και κάποια μουσική. Προερχόμενος από οικογένοια μαρτύρων του ιεχωβά, και επηρεασμένος πολύ από Aleister Crowley, Austin Osman Spare καθώς και γενικά μαγεία, παγανιστικές τελετές κτλ κτλ, έγραψε στοίχους για νεφιλίμ, για ιεροτελεστίες και άλλα τέτοια τα οποία θα με συγχωρήσετε αλλά δεν κατέχω πάρα πολύ οπότε δεν θέλω να επεκταθώ γιατί θα γράψω μπαρούφες. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι μπλέκει τα απόκρυφα της βίβλου που μιλάνε για τα νεφιλίμ, με αρχαίες θρησκείες όπως των Σουμέριων και των βαβυλώνιων (νομίζω) και τον H. P. Lovecraft, όπου όλοι αυτοί αναφέρονται σε αρχαία γιγάντια πλάσματα που ήρθαν στη γη όταν ήταν νέα και δίδαξαν στον άνθρωπο τις τέχνες, τη μαγεία κτλ. Μπλέκει αρκετά ο έρωτας ενός υπερφυσικού πλάσματος με άνθρωπο (στην περίπτωση της βίβλου, οι έκπτωτοι άγγελοι που κάναν παιδιά με ανθρώπινες γυναίκες και αυτές γεννήσαν τα νεφιλίμ) και διάφορα θέματα πνευματικότητας, εξωσωματικές εμπειρίες κτλ κτλ κτλ. Δεν τα πάω πολύ καλά με αυτά, αλλά με ενδιαφέρουν σε φιλοσοφικό επίπεδο.
Με την διάλυση των Fields of the Nephilim ο ίδιος δηλώνει σε μια αποκορύφωση εγωκεντρισμού "I AM THE NEPHILIM" και φτιάχνει τους The Nefilim. Εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον. Εκεί που οι FotN ήταν ένα καθαρό Gothic Rock συγκρότημα, επηρεασμένο από spaghetti western μαζί με όλα τα άλλα, και στην αρχή τους θυμίζανε Sisters of Mercy, τώρα οι Nefilim παίζουν ένα μείγμα Industrial/death metal, όλα κάτω από ένα gothic πρίσμα. Ναι δεν έχουν τις ίδιες Pink floyd - ίστηκες ατμόσφαιρες όπως στο μνημειώδες "Elizium" αλλά είναι ένα φοβερά ατμοσφαιρικό άλμπουμ. Δυστυχώς ή ευτυχώς πέραν από το "Zoon" και κάτι singles το καινούριο συγκρότημα δεν κυκλοφόρησε κάτι άλλο.
Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες για το στιχουργικό περιεχόμενο του δίσκου. Έτσι και αλλιώς εκτός από τον πρώτο δίσκο των FotN, όλοι οι άλλοι είναι "θεματικοί" αν και μάλλον όχι με την αυστηρή μορφή ιστορίας αλά King Diamond πχ. Το γεγονός ότι ο McCoy έχει παραδεχτεί ότι χρησιμοποιεί "αυτόματη γραφή" κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Κοινός, ή ο τύπος την έχει ακούσει σε μεγάλο βαθμό (αν αρνείστε σαν εμένα να πιστέψετε σε τέτοια υπερφυσικά) ή πουλάει τρέλα και εμείς αγοράζουμε. Τώρα για την "αυτόματη γραφή" εγώ μπορώ να τη δεχτώ αν μιλάμε σε φάση έκστασης, ως μια καλύτερη επικοινωνία με το ασυνείδητο, δηλαδή καθόλου υπερφυσικά, αλλά δεν νομίζω ο τύπος να το λέει έτσι. Όπως και να χει μπορείτε να διαβάσετε δύο ενδιαφέρουσες ερμηνείες εδώ και εδώ, για το συγκεκριμένο album. Εγώ που είμαι άσχετος με όλα αυτά καταλαβαίνω διαφορετικά πράγματα, δηλαδή: Τα νεφιλίμ υποτίθεται (αν θυμάμαι καλά) πως ο θεός τα τιμώρησε και το σώμα τους καταστράφηκε αλλά η ψυχή τους είναι παγιδευμένη και θα ξυπνήσει την μέρα της κρίσης (μπορεί να μην είναι τα νεφιλίμ, αλλά οι "φύλακες" οι άγγελοι πατέρες τους, και σίγουρα κοινά στοιχεία έχουν και άλλοι μύθοι που ο McCoy χρησιμοποιεί σαν έμπνευση). Λοιπόν νομίζω ότι το album στιχουργικά αναφέρεται όχι απλά στη μέρα της κρίσης αλλά στο απόλυτο τέλος όλου του υπαρκτού κόσμου. Θα μπορούσα να αναφερθώ λίγο περισσότερο σε κάποια πράγματα αλλά μιας και με αυτά όπως είπα δεν το κατέχω θα προχωρήσω και θα κάνω μια επισήμανση στο τέλος.
Μουσικά, όπως είπα μιλάμε για ένα industrial/death metal/gothic δίσκο. Κυκλοφόρησε το 1996, αν και υποτίθεται ήταν έτοιμο αρκετό καιρό πριν. Όσοι θυμούνται εκείνη την εποχή σίγουρα θα θυμούνται το video clip "Penetration". Στην ελλάδα από όσο θυμάμαι πολλοί αγαπήσαν αυτό τον δίσκο και θα τολμήσω να πω πως μάλλον είναι ο δίσκος που έκανε πολλούς έλληνες μεταλάδες να ασχοληθούν με το συγκρότημα. Ο δίσκος είναι γεμάτος samples, ομιλίες, θορύβους κτλ που δημιουργούν ένα σκοτεινό αποτέλεσμα, που σίγουρα σε στοίχειωνε εκείνη την εποχή αλλά και το κάνει ακόμα. Τα κομμάτια ρέουν το ένα μετά το άλλο και όταν φτάσεις στο τέλος δεν καταλαβαίνεις πως έχει περάσει η ώρα. Το βαρύ παίξιμο και τα τρελαμένα riffs, αλλά και οι φοβερές συνθέσεις φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα εκπληκτικό. Ναι, τα western περάσματα, οι ονειρικές ατμόσφαιρες και όλα αυτά για τα οποία έκαναν τους Fields of the Nephilim γνωστούς δεν υπάρχουν και γιαυτό πολλοί παλιοί ξενερώσανε. Βέβαια εγώ που γουστάρω να εξελίσσεται ένα συγκρότημα το βλέπω σαν μια διαφορετική προσέγγιση. Όλο το σκοτάδι και ο θυμός που περιγράφεται δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν με άλλο τρόπο. Ήταν και η εποχή που αυτός ο ήχος έπαιρνε τα πάνω του τότε.
Το Zoon (ζώον) είναι ένα πραγματικά πολύ καλό άλμπουμ από ένα μάστορα της ατμοσφαιρικής μουσικής, μιας και σχεδόν όλη η μουσική είναι γραμμένη από τον ίδιο τον McCoy. Στα αρνητικά του μπορεί κάποιος να πει ότι είναι ένα vocal - centered άλμπουμ, όπου η υπόλοιπη μουσική λειτουργεί σαν το τέλειο background αλλά σχεδόν τίποτα παραπάνω. Αυτό θα είναι ακόμα πιο εμφανές στην επόμενη επίσημη κυκλοφορία. Ο ήχος δεν με τρελαίνει επίσης, με τα όργανα πολύ κομπρεσαρισμένα και τα τύμπανα με πολύ "πλαστικό" ήχο. Οι κιθάρες δεν "γρυλίζουν" όσο θα ήθελα, παρά γαβγίζουν μανιωδώς μεν, αλλά μέσα στο κελί τους.
Για όσους δεν ξέρουν την συνέχεια, ο McCoy τσακώθηκε με τη δισκογραφική και "εξαφανίστηκε". Το 1998 υπήρχαν κουβέντες για reunion που κατέληξε το 2002 στο "Fallen" ένα ανεπίσημο άλμπουμ που είναι φτιαγμένα από μισοτελειωμένα demos. Το 2005 κυκλοφορεί το "Mourning Sun" ως Fields of the Nephilim με μόνο τον McCoy και session μουσικούς. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι πολύ καλή σε σχέση με το τίποτα των προηγούμενων χρόνων και συνδυάζει τα κλασσικά στοιχεία με αυτά από τους The Nefilim, προσαρμοσμένο στο σήμερα. Η "δισκογραφία" των Nefilim προσαρμόστηκε στην επίσημη δισκογραφία. Καλό ή κακό είναι το άλμπουμ που επανέφερε το συγκρότημα στο προσκήνιο και από τότε έχουν κυκλοφορήσει ένα live album και κάνουν ασταμάτητα συναυλίες παίζοντας τα ίδια κομμάτια. Προφανώς μαζεύουν για την σύνταξη.
Η όλη ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τον συνδυασμό στίχων, μουσικής, σκηνικής παρουσίας και γενικά θεματολογίας έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί παρακολουθώντας συναυλία, ή ακόμα και ακούγοντας την μουσική του συγκροτήματος γίνεσαι θεατής μιας μυσταγωγίας και χάνεσαι μέσα σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Μπορεί να μην καταλαβαίνω την ακριβής πηγή των στίχων αλλά το ωραίο είναι να μπορείς να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα από αυτά που διαβάζεις και να αποκρυπτογραφείς τα βαθύτερα νοήματα, αν και στην τελική ο καθένας τα μεταφράζει όπως θέλει. Με λίγα λόγια δεν χρειάζεται να πιστεύεις στα νεφιλίμ, ή στην μαγεία γενικότερα ή δεν ξέρω που για να μπεις στο νόημα και να αισθανθείς αυτά που περιγράφονται, προσπαθώντας να βγάλεις τα δικά σου νοήματα και να σκεφτείς κάποια πράγματα από μια άλλη σκοπιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου