Αντίο κύριε Δεσποτίδη

Το να χάνεις το δάσκαλό σου είναι σαν να χάνεις γονιό. Ακόμα και σαν επαγγελματίας έχεις ένα αόρατο στήριγμα. Και ξαφνικά στο παίρνουνε απότομα. Ο Γιώργος Δεσποτίδης έχει πεθάνει από τη μεγάλη τετάρτη και εγώ το έμαθα εχθές. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που πρόσεχε τους άλλους πιο πολύ από τον εαυτό του. Δεν έκανε μάθημα "διεκπεραίωση", ασχολιόταν και έβρισκε τον σωστό τρόπο να ασχοληθεί με κάθε παιδί, γι αυτό όλοι τον αγαπούσαν. Δεν τον μάγευαν οι μεγάλες αίθουσες συναυλιών και το ροκσταριλίκι του σολίστα αλλά το μικρό ωδειάκι με τα "χαζά" παιδάκια που ελάχιστοι από αυτούς θα ασχοληθούν με τη μουσική αλλά παρόλα αυτά ήθελε να τους μάθει ένα κόσμο μαγικό, κάτι που θα έχουνε μέσα τους και θα ασχολούνται όταν θα μπουχτίζουν από την αηδία αυτού του κόσμου.

Τα πράγματα που μου έμαθε για το ίδιο το όργανο, την φιλοσοφία του, τον τρόπο αντιμετώπισης ενός κομματιού που έχεις να μάθεις, αλλά και το ήθος και ο τρόπος διδασκαλίας είναι ανεκτίμητα. Όταν γνωριστήκαμε μπορεί να ήξερα είδη να παίζω βιολί, αλλά δεν έπαιζα μουσική. Αν τα παιδάκια μου αγαπάνε το μάθημα που τους κάνω το χρωστάνε σε αυτόν.

Τώρα λοιπόν ορφανός από καθηγητή, μετά από ένα ξαφνικό επεισόδιο που μας στέρησε αυτόν τον άνθρωπο νωρίς, πορεύομαι μόνος μου, χωρίς στήριγμα. Δεν τυχαίνει να έχουνε όλοι την ίδια σχέση με τον καθηγητή ή καθηγήτρια τους. Τους εύχομαι να βρουν αυτόν τον άνθρωπο που θα υπάρχει αυτή η χημεία, που θα τον αισθάνεσαι πιο πολύ πατέρα σου από τον ίδιο τον πατέρα σου, που μαζί του κάνεις μια μοναδική πρόοδο, όχι γιατί σε "μαστιγώνει" να την κάνεις αλλά γιατί υπάρχει αυτή η χημεία που σε ωθεί να πας παραπέρα, και ας περάσουν τον χαμό που περνάω εγώ, αυτά που μένουν είναι πολύ πιο ιδιαίτερα και δεν περιγράφονται με λέξεις.

Μόνη φωτογραφία που έχουμε "μαζί" (εν γνώση μου) είναι από την κατειλημμένη Ε.Ρ.Τ., εγώ με μια από τις ταπετσαρίες που κοσμούσαν (άραγε υπάρχει ακόμα;) τους διαδρόμους.