Η πίστη στο υπερφυσικό αποτέλεσε ένα αναλυτικό εργαλείο έτσι ώστε να εξηγηθούν αυτά που δεν καταλαβαίναμε. Όσο η αντίληψη του ανθρώπου διευρυνόταν τόσο ο όποιος θεός απομακρυνόταν από τα γήινα δεδομένα - από τον κεραυνό και τα φυσικά φαινόμενα σε ένα ον εκτός της δικής μας νόησης, εκτός του "πραγματικού κόσμου". Ήταν στη ρίζα του, μάλλον μια αγνή ένδειξη σεβασμού σε κάτι πάνω από τον άνθρωπο, και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό ή κακό από μόνο του: Το να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο από το άτομό σου, όπως μια ιδέα ή ένας σκοπός είναι από μια άποψη γόνιμο και υγιές. Από μια άλλη βέβαια σκοπιά επιλέγεις να υποδουλωθείς από αυτό, ακόμα και αν είναι κάτι "καλό". Εδώ μπλέκει και η λογική του ατόμου εναντίον του συνόλου, αλλά για εμένα εδώ φαίνεται και η δυαδικότητα των πάντων, και ότι δεν υπάρχει συμπαγές "καλό " και "κακό" παρά είναι θέμα αντίληψης μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.
